|
|
wystawa zorganizowana we współpracy z
Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki Czasu" w Toruniu
oraz kolekcjonerami Piotrem Kwiatkowskim i Krzysztofem Pruszyńskim
kurator wystawy: Katarzyna Jankowska-Cieślik
„Maluję, to czego mi brak i sądzę, że jeśli brakuje mi właśnie harmonii, uczucia, spokoju czy ciszy i syntezy, to być może i innym jest to potrzebne”
Jerzy Mierzejewski urodził się w 1917 r. jako drugi syn Jacka Mierzejewskiego (1882-1925) uznanego malarza należącego do grupy Formistów. W latach 1937-1939 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Mieczysława Kotarbińskiego. Po wojnie zaznaczył się w wielu dziedzinach artystycznych m.in. wspólnie z bratem Andrzejem (1915-1982) również malarzem, założył „Zespół 12”, który realizował projekty sztuki użytkowej i dekoracyjnej, głównie gobeliny. Przez szereg lat związany był z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną i Filmową w Łodzi, wykładał rysunek i zagadnienia plastyki w filmie, pełnił funkcje dziekana Wydziału Operatorskiego i Wydziału Reżyserii a następnie prorektora uczelni. Jednocześnie stale malował i wiele podróżował. Jego twórczość znalazła szczególne uznanie w Holandii, gdzie miał wiele wystaw i prowadził pracownię w Harlemie. Od 1989 r. mieszka stale w Warszawie, jego obrazy pokazywane były na wielu wystawach indywidualnych. Jest laureatem m.in. nagrody im. Jana Cybisa za rok 1997. W 2006 r. został uhonorowany najwyższą godnością akademicką doktoratem honoris causa Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi.
Twórczość Jerzego Mierzejewskiego nie mieści się w ramach żadnego znanego ugrupowania czy nurtu w sztuce powojennej. Odzwierciedla poszukiwanie formy wypowiedzi artystycznej wynikającej ze sposobu postrzegania natury oraz wyrażania uczuć w malarstwie. Obrazy Mierzejewskiego nasycone są rozproszonym światłem, które wydobywa z półtonów wąskiej palety kolorów pozornie zatrzymaną w kadrze rzeczywistość. Syntetycznie ujęte pejzaże wydają się być projekcją stanu umysłu malarza, który w przeważnie chłodnych, rozedrganych tonach przedstawia miejsca uwarunkowane nie tylko przestrzenią i światłem ale przede wszystkim własnym doświadczeniem czasu. W obrazach artysty w szczególny sposób przejawia się świadomość ciągłości pokoleniowej z przedwcześnie zmarłym ojcem oraz bratem. Uznanie zobowiązującego dziedzictwa jawi się w przedstawionych wnętrzach pracowni, poukładanych płótnach i autoportretach. Ukazują one zarówno status i brzemię malarza skazanego na wyobcowanie oraz tęsknotę za nieobecnymi najbliższymi.
KJC |
|
