|
|
Zbigniew Makowski (ur.1930), malarz polski; 1950-56 studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni K. Tomorowicza; 1962 przebywał w Paryżu, gdzie poznał artystów związanych z surrealizmem (m.in. A. Bretona); uczestniczył w wystawach międzynarodowej grupy PHASES; w Paryżu zetknął się także z wielkim malarstwem europejskim; w latach sześćdziesiątych ukształtował się indywidualny styl artysty łączący inspiracje pismami C.G.Junga i zainteresowania tradycją ezoteryczną ze stałą dbałością o malarską gualité.Na obrazach z tego okresu pojawiły się malowane w uproszczony sposób archetypiczne znaki (płomienie, studnie, klucze, schody) początkowo w rozproszonych dynamicznych układach, potem podporządkowane rygorystycznej kompozycji (separate objects, 1963, Nowy Jork, Museum of Modern Art.); ważną rolę pełniło pismo (pojedyncze słowa lub obszerne teksty w różnych alfabetach i językach) obecne na prawach znaku i jednocześnie motywu plastycznego;także tytuły, często rozbudowane i obcojęzyczne stanowią integralną część struktury artystycznej, około 1965 abstrakcyjne dotąd tła obrazów zastąpiły mimetycznie traktowane pejzaże; stopniowo również przedmioty, poprzez zastosowanie tradycyjnego modelunku, nabrały realnego wymiaru ( Muzyka rzeczy początkiem, 1975, Wrocław, Muzeum Narodowe); niezbędnym elementem obrazu stała się postać kobieca, często będąca cytatem z dawnego malarstwa lub XIX wiecznych fotografii; charakterystyczne jest łączenie różnych sposobów malowania, różnych poetyk w obrębie jednej, złożonej kompozycji ( Mirabilitas secundum diversos modos exire potest a rebus, 1978-80, Genewa, siedziba ONZ); podstawowe znaczenie dla niezwykle erudycyjnej sztuki Makowskiego mają inspiracje lit. i filoz.; dzieła Homera, Dantego, Giordana Bruno czy Ezy Pounda wykorzystywane są jednak nie tylko jako źródło motywów, ale przede wszystkim jako model artystyczny; zaczerpnięte z różnych epok i obszarów kulturowych elementy łączą się w jednorodną poetycką tkankę i stanowią zapis bardzo osobistych, życiowych doświadczeń artysty; na obrazach z lat dziewięćdziesiątych pojawiają się bardzo intensywne barwy, a obok naturalistycznie malowanych przestrzeni i rzeczy coraz więcej miejsca zajmują płaskie odrealnione kształty; Makowski reprezentował Polskę na XXXVI Biennale Sztuki w Wenecji (1972); tworzy książki artystyczne, zajmuje się twórczością poetycką.
Agnieszka Kuczyńska
(w) Wielka Ilustrowana Encyklopedia
Powszechna Tom 37/15, (suplement współczesny),
Warszawa 2001, wyd. Gutenberg Print. |
|
